Ochrona natury na poziomie lokalnym wymaga wiedzy o gatunkach, które mają być chronione i zaangażowania w dostosowywanie zarządzania (które jest "nauką poprzez działanie"). Aby "nauczyć się poprzez działanie", należy odnotować aktualny stan i to, jak reaguje on na zmiany. Działa to równie dobrze w przypadku restytucji środowisk, jak i gatunków, na przykład dla takich gatunków jak kuropatwa zwyczajna. W związku z tym, zanim ktokolwiek zacznie planować ochronę gatunku, niezbędnym jest zapoznanie się z aktualną sytuacją: obfitością zasobów, które mają być odnowione, tendencją, jaką wykazują (wzrostową czy spadkową?) i zorientowanie się jakim stopniu ich potrzeby na ten moment są spełnione.
Dokumentacja zmian środowiska
Mapowanie środowiska wyżynnego na Google Earth
Kuropatwy są gatunkiem kluczowym, ponieważ potrzebują dobrego środowiska, więc czy to kuropatwy czy samo środowisko mają zostać przywrócone, pierwszym etapem jest zrobienie mapy obecnego habitatu. Pierwszy link na tej stronie pozwala pobrać narzędzia do mapowania, które są dostępne w językach projektu. Będziesz musiał dostarczyć mapę terenu Twoich badań. Drugi link zawiera instrukcje umieszczania obrazu, tak, abyś mógł utworzyć bazową mapę habitatu w Twojej okolicy. Strona na Odtwarzaniu Środowisk (zobacz w menu) zawiera link do zarządzania nim. W późniejszym etapie możesz nanieść na mapę rezultaty zmian w środowisku, a tym samym monitorować powodzenie Twojego planu zagospodarowania i rozpocząć proces dostosowywania planu do następujących zmian.
Pomiary
Policz kuropatwę! (© V Šegrt)
Proces tworzenia bazy i monitorowania jej jest ważny, niezależnie od tego, czy restytucji poddawane są kuropatwy zwyczajne czy inne gatunki. Z zasady, dla zwierząt czy roślin, powinno się zamieścić:
1. Liczbę osobników które się rozmnażają w zarządzanym obszarze
2. Sukces reprodukcyjny w każdym roku
Te dane ukazują zmiany w populacji i wskazują, czy osiągany jest dodtateczny sukces lęgowy, aby zachować populację czy nawet ponieść pewne straty. Jeśli jesteśmy w stanie odróżnić jednostki w wieku rozrodczym od tych które jeszcze się nie rozmnażają (np. poprzez naturalne cechy osobników lub ich sztuczne znakowanie), można odnotować przyrost i przeżywalność pomiędzy danymi okresami w roku (np. jesienią i wiosną lub danego lata i następnego). Dzięki temu można dowiedzieć się więcej o tym, dlaczego populacja się zmienia.
W przypadku kuropatw niezbędne są zróżnicowane metody pomiaru, odpowiadające różnicom struktury gospodarstw rolnych, monitorowanym środowisku i tego, kto zajmuje się monitorowaniem (np. naukowcy, myśliwi, zarządcy ziem). Metody te są opisane na krajowych stronach, dla których link znajduje się poniżej.
W sieci
To proste narzędzie do mapowania działa na komputerach z Windowsem. Jest proste w obsłudze w 10 językach
Musisz dostarczyć obraz mapy obszaru badań, albo z siatką współrzędnych albo jako zdjęcie z lotu ptaka lub zdjęcie wirtualnej mapy pokazującej w każdym rogu miejsca, do których można przypisać współrzędne
Opisanych jest wiele szeroko stosowanych metod badań kuropatwy zwyczajnej
Tam, gdzie siedliskami kuropatw są przede wszystkim grunty orne (zboża i jako płodozmian rzepak na ten przykład) a gospodarstwa są duże (>100 ha) i przylegające do siebie, liczenie odbywa się: jesienią – z czterokołowego pojazdu, jadącego przez pole, wiosną – wzdłuż granic pola, przez właścicieli gospodarstwa.
Na małych polach, gdzie plony są bardziej zróżnicowane, liczenie jednostkowe może odbywać się wiosną, czasami z użyciem odgłosów ptaków
Rzędy ludzi, jak na przykład członków kół łowieckich, mogą pokonywać pola pieszo, aby wypłoszyć ptaki
Obszary mocno zarośnięte trawą i wrzosowiska lub pola ze zbyt wysokimi plonami utrudniające pracę maszyn, kuropatwy mogą być liczone pieszo – przez ludzi z psami